Monologue Group

  म्हमद्या केसांमधून कंगवाच फिरवत होता जेंव्हा बाळूने त्याला दारातून साद घातली.  म्हमद्या, रेडी झाला न्हाय व्हय रे ? टेम झाला की तुजा. हां बाळूभाऊ, ये देखो रेडीच है मै ! अम्मी चा ठाव हाय ना तुमाला? ४ ला चाय बनवती आन माझ्या मागं लागती तयार होजा करके.  थोड्याफार फरकाने हे या दोघांमधले रोजचे संभाषण.  बाळूची टॅक्सी म्हमद्या नाईटला चालवतो त्याला आता ३ वर्ष झाली.  सकाळी ६ ते दुपारी ४ पर्यंत बाळू आणि मग संध्याकाळी ५-६ पासून ते जशी पॅसेंजर मिळतील तशी साधारण पहाटे ४-५ पर्यंत म्हमद्या.  म्हमद्या पायात स्लीपर अडकवणारच होता तेवढ्यात सकीना आतल्या चार फुटी स्वयंपाकघर सदृश जागेतून ओरडली, अरे निकला किधर? हा नारियल हिथंच राहिला ना. सगळ्याची याद द्यावी लागते या पोट्ट्याला.. असं म्हणत हातात एक छोटासा नारळ घेऊन बाहेर आली.  आज मंगळवार, गणपतीला नारळ फोडण्याचा वार ना. बरोबर, आपण विसरतो, पण अम्मी एवढ्या वर्षात एकदा पण नाही विसरली. वस्तीच्या मधोमध असलेल्या या गणपती वर तिची फार श्रद्धा.  आताय गं मै अम्मी म्हणत तो नारळ आणि दारातील बाळूकडून गाडीची चावी घेऊन म्हमद्या निघाला आ...

  बघ नं, माझ्या मनातील तुझ्या विचारांच, आताशा एक चित्रं बनायला लागलय! एवढ्या आवर्तनांतून गेल्यावर  एकसंध असणारच नव्हतं ते - रेषे-रेषेतील तुझी आठवण, आठवण नाहीच - आपल्या प्रेमाचे रंग उमटत गेलेले मनाच्या कॅनव्हासवर..  काही कटु-गोड प्रसंगांचं जाळं उभ्या-आडव्या ओरखड्यांचं  त्यात आपोआप अडकत गेलेले  भूतकाळातले क्षण  आणि वर्तमानातल्या असंख्य पोकळ्या  ज्यात गुंतत राहीले मीच  रमवत राहीले स्वतःला  मिरवत राहीले  त्यांचं उभ्या देहावरून ओघळणारं एक गारुड वेळी-अवेळी..  आता बनत चाललंय त्याच रेषांचं एक नवं चित्रं केवळ तुझं माझं,  अतर्क्य, अनाकलनीय. पण आपले सगळे संदर्भ मांडणारं! माझी जखम जरा जरा भरू लागलीय आणि  भिंतीवरच्या तुझ्या फोटोचं वाळलेलं चंदन सुद्धा  अवचित दरवळू लागलंय.  अरे बघ…  ~प्रीती   

  हेचि दान दे गा देवा  ** नो देवा नो. Not anymore. I really don’t want to do it.. ऐक ना …  गेले दोन दिवस नंदन कागदावर हेच लिहीत होता आणि देवकीला देत होता. त्याने देवकीच्या मागे हाच हट्ट लावला होता, आणि त्याच्या या नकारला “होकार” देण्याची देवकीची हिम्मत होत नव्हती. त्याच्या “नाही” ला तिचा “हो” म्हणजे पूर्ण घरादाराला अजूनच अंधाऱ्या दरीत लोटण्यासारखे होते. तिच्या उर्वरित आयुष्यात स्वतःच्याच डोक्यावर मणा-मणाचे ओझे वागवण्यासारखे होते. हा कदाचित खूप स्वार्थी विचार होतोय असेही तिला जाणवत होते, पण आता ती हार मानायला तयार नव्हती. ती हार नसून, परिस्थितीशी केलेली तडजोड नसून त्याची एक प्रामाणिक इच्छा आहे हे तिला सांगण्याचा नंदन आटोकाट प्रयत्न करत होता, आणि देवकीला कळत असूनही वळत नव्हते.   मेजर नंदन रेगे, द ब्लॅक कॅट कमांडो, गेले ४ वर्ष कर्करोगाशी झुंझत होता. ज्याने कळायला लागल्यापासून आपले आयुष्य देशासाठी वाहून टाकले होते, ज्याच्या मनात “मरण” या गोष्टीसाठी भीतीचा साधा लवलेशही नव्हता असा मेजर नंदन रेगे या असाध्य रोगाशी झुंजत होता. झुंजायचे ते समरांगणावर, देशासाठी, शत्रूशी दो...

  गरम गरम कॉफी चा घोट घेत स्वरूपाने खिडकीतून बाहेर पहिले. धुक्याचा पापुद्रा कापत २-४ सूर्यकिरण समुद्राच्या पाण्यात डुबकी मारू पाहात होते.. वाऱ्याच्या तालावर नाचत काही लाटा आजही किनाऱ्याकडे येतच होत्या. त्यात आता कालच्या भरतीचा जोर नव्हता, पण आपल्या जन्माचे तेच एक लक्ष्य असल्यासारखी त्यांची ये-जा सुरु होती. तिकडे दूर क्षितिजापाशी समुद्र शांत झालेला, थांबलेला वाटला तरी त्याच्या उरात अविरत चाललेली खळबळ स्वरूपाला जाणवत होती.  कुठल्यातरी डोंगर माथ्यावर एक पाण्याचा स्रोत उगम पावतो आणि मग त्याची धडपड सुरु होते प्रवाही झरा बनून, नदीत मिसळण्यासाठी, नदीचा आटापिटा असतो समुद्राला मिळण्यासाठी. झरा नदीत मिळून किंवा नदी समुद्रात मिळून शांत होते का? आणि हे शांत होणे तरी काय असते? अशी शांतता, स्तब्धता क्षणिक असते की राहते चीरकाल? तिला एकदम काल बीच वर चालताना फोन च्या कॅमेऱ्यात टिपलेल्या फोटो ची आठवण झाली.. पलीकडे उधाणलेला समुद्र, किनाऱ्यावरील खडकांवर येऊन आदळणाऱ्या लाटा आणि त्याच लाटांचे खडकांच्या एका बेचक्यात येऊन अडकलेले, एकही तरंग न उठणारे, शांत-निश्चल पाणी! आपल्याला मनाची अशी "शांत, तरंग व...