म्हमद्या

 

म्हमद्या केसांमधून कंगवाच फिरवत होता जेंव्हा बाळूने त्याला दारातून साद घातली. 

म्हमद्या, रेडी झाला न्हाय व्हय रे ? टेम झाला की तुजा. हां बाळूभाऊ, ये देखो रेडीच है मै ! अम्मी चा ठाव हाय ना तुमाला? ४ ला चाय बनवती आन माझ्या मागं लागती तयार होजा करके. 

थोड्याफार फरकाने हे या दोघांमधले रोजचे संभाषण. 

बाळूची टॅक्सी म्हमद्या नाईटला चालवतो त्याला आता ३ वर्ष झाली.  सकाळी ६ ते दुपारी ४ पर्यंत बाळू आणि मग संध्याकाळी ५-६ पासून ते जशी पॅसेंजर मिळतील तशी साधारण पहाटे ४-५ पर्यंत म्हमद्या. 

म्हमद्या पायात स्लीपर अडकवणारच होता तेवढ्यात सकीना आतल्या चार फुटी स्वयंपाकघर सदृश जागेतून ओरडली, अरे निकला किधर? हा नारियल हिथंच राहिला ना. सगळ्याची याद द्यावी लागते या पोट्ट्याला.. असं म्हणत हातात एक छोटासा नारळ घेऊन बाहेर आली. 

आज मंगळवार, गणपतीला नारळ फोडण्याचा वार ना. बरोबर, आपण विसरतो, पण अम्मी एवढ्या वर्षात एकदा पण नाही विसरली. वस्तीच्या मधोमध असलेल्या या गणपती वर तिची फार श्रद्धा. 

आताय गं मै अम्मी म्हणत तो नारळ आणि दारातील बाळूकडून गाडीची चावी घेऊन म्हमद्या निघाला आणि सकीनाचे डोळे नकळत पाणावले. आपल्या डोक्यावरच्या ओढणीच्या काठाने डोळे टिपत सकीना बाळूला म्हणाली, चाय लेता क्या घुंटभर? 

न्हाय गं मौसी. कमळी थांबली असंल. 

हो रं बाबा. गुणाची बायको गावली तुला. जा, थक गया होगा. 

दोन खोल्या सोडूनच बाळूची खोली. या ८ बाय ८ च्या जागेत ४ माणसं. बाळू, त्याची बायको, १ वर्षाचं त्यांचं पोरगं आणि बाळूची माय. वेळेला पाण्यावरून तंटे, बायकांची भांडणं, आणि नवरा-बायकोचे तमाशे हे सगळं जरी वस्तीत होत असलं तरी तशी माणसं एकमेकांना धरून होती. गेली २०-३० वर्ष इथली खटलं याच वस्तीत रुजलेली, त्याने नाही म्हंटलं तरी शेजारधर्म, सहानुभूती पण रुजतेच. 

बाळूची दारात चाहूल लागताच कमळीनं कपात चहा ओतला. तो आत येताच लगबगीनं उठून पाण्यानं भरलेलं भांड त्याच्या हातात दिलं आणि एक ओझरतं हसू पदरानं झाकत ती परत आत निघून गेली. तिच्या तेवढ्याशा हालचालीनं बाळूला एकदम ताज-तवानं झाल्यासारखं वाटलं. बाळूची माय पण तिथेच भिंतीला टेकून बसली होती. तिच्या डोळ्याला अलीकडे कमी दिसत असे, पण बाकी म्हातारी कामाला वाघ होती. अजूनही १०-१२ घरची भांडी करत होती. बाळू तिच्या शेजारी जाऊन बसला आणि कमळी तिघांचा चहा घेऊन आली. 

माय नं बाळूला विचारलं , गेला का म्हमद्या गाडी घिऊन?  

व्हय तर. पोरगं तसं शिष्तीचं हाये. गाडी पन नीट चालवतंय. बाळू बोलता झाला. 

सकीनाच्या औक्षाचं कल्यान करल ह्ये पोरगं. कमळे तुला ठाव हाये का म्हाईत न्हाई, पर म्हमद्या सकीनाचा पोटचा ल्येक न्हवं, पर सौताचाच असल्यागत वाढिवलाय हिनं त्येला. मला आज बी तो दिस आठवतुया. तांबडं फुटायच्या आगुदरच सकीना कामाला निघायची. पुलापल्याडल्या त्या इमार्ती हाईत ना, त्या तवाच हुठल्या हुत्या. थीतल्या ४-५ इमार्तीचं जिनं आन गच्च्या झाडायचं काम तिला गावलं हुतं. त्या दिवशी म्या अजून झोपल्यालीच व्हती आन दारावर जोरजोरात धडका येऊ लागल्या. मागून सकीनाचा घाबरा आवाज आला, आक्के भाईर ये गं, त्ये बघ ना तिकडे मंदिरके वहा क्या है’, हुट कि गं, आक्के.. डोळं मळतच म्या दार हुघडलं आन सकीनानं माजं हात पकडून मला होडतच मंदिराच्या कडं धावाया लागली. बघते त काय, थितं मंदिराच्या पायरीवर एक कपड्यात गुंडाळलेलं पोर रडत हुतं. कोन  राक्षस त्येला असं सोडून ग्येला कल्ल न्हाय. आमी सर्वानी खूप हुडकलं पर कुनीबी गावलं न्हाय. वस्तीत बरीच बोलाचाली झाली. जात काय आसंल, धरम काय आसंल, एक ना दोन..  पुलीसला द्या म्हनले त्या बारक्या जीवाला, पर मग २ दिवसाचं त्ये पोर पुलीसच्या हातात देल्यावर फुडं त्येच काय हुनार आसं बगुन मग आमी बायकांनी थोड दिस त्याची कालजी घ्यायची ठरविली. त्येच हे म्हमद्या. 

आग बया, असं व्हय? कमळी बोलली. 

तर गं .. आमी बाकी बायका भांडी-धुनी कराय निगायचो तंवर सकीना झाडलोट करून परत फिरायची, त्यामुळ सकालचं तेचं आवरनं, न्हान - धुनं तीच करायची. तिला त्यो महमूद शिनेमावाला भारी आवडायचा तर त्येच नाव घिऊन याला हाक माराय लागली. तवा पासून ह्यो समद्याचा म्हमद्या झाला बग. तिनं फारच जीव लावला पोराला. तिलाच  त्यो मंदिराशी गावाला म्हनून सकीनाचा पोरावरचा हक समद्यांनी मानला आन मग त्ये तिचंच पोर हुन गेलं. 

म्हमद्या एव्हाना गणपतीला नारळ फोडून आपली पहिली सवारी टॅक्सीत घेऊन निघाला होता. सकीनाने त्याच्यापासून कधीच काही लपविले नव्हते. तिला तो मंदिराच्या पायरीवर सापडल्याची कहाणी तर वस्तीमधील प्रत्येकाने त्याला सांगितलेली होती. वस्तीवाल्यांना सकीनाचे याच साठी भारी कौतुक होते. तिने लग्न कधी केलेच  नाही, पण म्हमद्याची “अम्मी” मात्र ती लगेचच बनली. अर्थात सकीनाबरोबरच गल्लीतले सगळेच म्हमद्याची काळजी घ्यायचे, तिला कामावरून देर झाला यायला तर त्याला खाऊ-पिऊ घालायचे, आजारपण, दवा-दारू सगळे मिळून करायचे. त्यामुळे म्हमद्याला कधी पोरकं असं वाटलंच नाही. कळायला लागल्यास अधून-मधून त्याच्या बोलण्यात “खरे आई-बाप”, “उलट्या कलिजाचे” वगैरे येई, पण त्याच्या मनात त्यांच्याविषयी खूप राग आहे किंवा बदल्याची भावना आहे असे फारसे वाटत नसे. आणि त्याचे कारण म्हणजे सकीनाची त्याच्या वरची प्रचंड माया आणि बाकी वस्तीवाल्यांचे प्रेम. उलट त्यात कुतूहलाचा भाग जास्त असायचा कि आपल्या पोटाच्या पोराला असे टाकून देण्यात त्यांची काय खरी मजबुरी असेल, वगैरे वगैरे. 

तेवढ्यात मोबाईलची घंटी वाजली. म्हमद्याने पाहीले तर रुबी चा फोन. समोरच्या आरशातून सवारीचा अंदाज घ्यावा म्हणून झटकन म्हमद्याने नजर टाकली तर पॅसेंजर झोपेत गुंगत होत. ती संधी साधून म्हमद्याने फोन घेतला. हां, रुबी, पॅसेंजर है गाडीमें, पर बता कायकु फोन लगाया ? बरं . काय टायमाला? इत्ति देर? बरं बरं. हां येतु, चल रखता हूँ. फोन ठेवताना म्हमद्यानं घड्याळ पहिल. ७ वाजून गेले होते. रुबीला डान्स बार ला सोडायला टॅक्सी न्यायची रोजची वेळ ९ ची होती. आज ती ११ ला ये का बोल्ली असा विचार म्हमद्याच्या डोक्यात घोळू लागला.

रुबी म्हणजे रुबिना, त्यांच्याच वस्तीत वाढलेली. तिच्या दूरच्या रिश्तेदार मौसी बरोबर वस्तीत राहायला आली तेंव्हा ती असेल ७-८ वर्षांची. तशी अबोलच, पण गणेशोत्सवाच्या कार्यक्रमात दर वर्षी भजन गायची. शाळेत तिला कधी घातले नाही मौसी ने, पण स्वतःचे शिवणकाम मात्र शिकवले. रुबीचे मन त्यात कधी रमल्याचे जाणवले नाही, पण मौसीच्या शब्दाबाहेर पण ती कधी गेली नाही. मौसीकडे अधून मधून एक चाचा येत जे शायरी करत. ते आले की रुबिना खुश दिसे. ते चाचा तिच्याकडून त्यांचे काही शेर गाऊन घेत. मग ते निघून गेले तरी मौसीच्या घरातून रुबिनाच्या गाण्याचा आवाज येत राही. या चाचांनीच मग पुढे रुबिनाला त्यांच्या ओळखीने एका डान्स बार मध्ये गाण्याचे काम मिळवून दिले आणि तिथेच ती रुबिनाची रुबी झाली. मौसी ला ते फार काही आवडले नाही, पण पैसा बराच चांगला मिळत असल्याने तिने फार विरोध केला नाही.गेले काही महिने रुबी पूलापल्याडच्या एका १२ माजली बिल्डिंग मध्ये राहायला गेली होती आणि तेंव्हापासूनच म्हमद्याची ही ड्युटी लागली होती.  

चारेक वर्षांपूर्वी याच रुबीने काहीशा भरकटलेल्या म्हमद्याला लायनीवर आणायचे काम केले होते. म्हमद्याचं शिक्षण तसं धेडगुजरीच होतं. मुन्सिपाल्टीची शाळा होती वस्तीच्याच बाहेर आणि बाळू वगैरे पण त्याच शाळेत जायचे, पण शिकले मात्र फार नाहीत. अर्थात आई-वडील अशिक्षित असल्याने शिक्षणाला पोषक वातावरण वस्तीत नव्हतं. हाता-तोंडाची सतत ची लढाई असल्यानं घरातली सगळीच माणसं लवकरात लवकर जमेल त्या कामाला लागायची. पण सकीना म्हमद्याला “गणपतीचा” प्रसाद मानत असल्याने आपल्या बरोबर त्याने जिने झाडायला यावे हे काही तिला पटत नव्हते. त्यामुळे १२-१३ वर्षांचा झाल्यापासून म्हमद्या शेजारच्या वस्तीतल्या बाकी उनाड पोरांबरोबर टवाळक्या करायला लागला होता. कुठे छोटी-मोठी चोरी, कुणाला धमकावणे, पोरींवर लाईन मारणे, वस्तीच्या दादा बरोबर कोणाची तरी खंडणी वसूल करायला जाणे, वगैरे. म्हमद्याला त्या वयात त्यातील धोका जाणवला नाही आणि मग पुढची काही वर्षं हेच सुरु राहिले. याच पोरांबरोबर तो गुत्त्यांवर, डान्स बार अशा ठिकाणी जाऊ लागला. त्या दिवशी ते सगळे रुबीच्या बार मध्ये गेलेले असताना तिथे रेड पडली आणि त्या गडबडीत रुबीने त्याला आपल्या गाडीत घालून तिथून बाहेर काढले. 

देख मेहमूद, मैं बचपन से देख रही तेरेकु. चांगला पोरगा हाय तू. कायकु वो मवाली पोट्टोंके साथ रहता है? सकींना आपा ने किती प्रेमाने मोट्टा केलाय तुला. तिचा तरी सोच. आज मैं नही भगाती वहांसे, तो जेल में होता तू, फिर?

अरेsss  भाऊ, किधर जा रहा है? वो पिछला टर्न लेन था रे.. पॅसेंजर बोलला आणि म्हमद्या एकदम आपल्या विचारातून बाहेर आला. हा क्या सर? सॉरी सॉरी.. गल्ती हो गयी. अभी आगे से यु टर्न लेता हूँ म्हणत म्हमद्याने जीभ चावली आणि लक्ष रोड वर घातले. 

पॅसेंजर ला सोडले तेंव्हा साडेआठ होत आले होते. म्हमद्याने विचार केला आत्ताच थोडे खाऊन घ्यावे म्हणजे मग मध्ये अजून एखादे पॅसेंजर करून मग रुबीला टॅक्सी नेता येईल ११ पर्यंत, म्हणून मग गाडी रस्त्याच्या कडेला लावली आणि समोरच्याच चायनीज ठेल्यावर चाऊमिन खायला गेला. मंगळवारी मुर्गी वगैरे खायला अम्मी मना करायची. 

रात्रीची जेवणे झाली की बाळूची माय त्याच्या छोट्या पोरग्याला घेऊन सकीना कडे येत असे. तिला सोबत व्हायची आणि तेवढाच काय तो बाळू-कमळीला एकांत मिळायचा. जसा म्हमद्या गाडी घेऊन जायला लागला होता तेंव्हापासून या दोघींचा हा रोजचा शिरस्ता होता. 

सकीनाच्या उघड्या दारातून आत शिरतानाच, काय जेवली ग बाय आज ?, माय ने विचारले. 

आक्की ये! आज फकस्त दाल-चावल खाल्ली बघ. भाकर होती सकालची, पर सब्जी बनाने का दिलीच नही था. तू बोल, क्या खिलाया कमलीने ? 

तिनं आज अंड्याचं कालवन केलतं. झ्याक बनवती पोरगी समद. तुझा मंगलवार, म्हनून न्हाय आनलं बग. 

असुंदे ग आक्के. म्हमद्या तो बाहरीच खाताय. मुझे अकेलिको कित्ता लगताय? आताही बोलता बोलता सकीना चे डोळे भरून आले. 

अलीकडे जरा हळवीच झाली होती ती. या २० वर्षांच्या काळात तिने कष्ट करून म्हमद्याला लहानाचे मोठे केले पण एक घोर तिच्या जीवाला कायमच लागलेला होता, तो म्हणजे या पोराला ज्यांनी मंदिराच्या पायरीवर सोडलं ते त्याला घ्यायला परत येऊन ठाकले तर काय? आणि माय पाशी तिने अनेक वेळा ही काळजी व्यक्त केली होती. 

सकीना, काहून डोलं ओलं करती बाय? त्या बाप्पाला कालजी हाय तुजी. समदं ठीक होईल बग. 

तुला सांगते आक्के, मला हाका मारत कभी कोई आया ना, तो साँस रुक जाती है. लगताय जैसे म्हमद्या को ले जाने आया है कोई. लडका तो मुझसे बहोत प्यार करता है, लेकिन है तो किसी और की अमानत. चला जायेगा अपना नसीब लेके तो… मी कशी रोकनार त्याला? अभि कमाने तो लग गया है. एकदा तेचं लगीन झालं की मै छुटी. 

माय ने सकीनाच्या खांद्यावर थोपटल्यासारखं केलं, मांडीवरच्या नातवाच्या २-४ पप्प्या घेतल्या आणि मग बराच वेळ दोघी आपापल्या डोक्यातील विचारांना जोखत गल्लीतल्या अंधाराला कवटाळून बसल्या.. 

बाळूच्या हाळीने माय भानावर आली. तिने सकीना च्या खांद्यावर थोपटले आणि आपल्या नातवाला कंबरेवर टाकत म्हणाली, नको ग इतका इचार करू. आत जा आणि नीज शांत. सकीनाने जड मनानेच मान डोलावत दार लोटले. 

चाऊमिन खाताना आज म्हमद्याचे लक्ष लागत नव्हते. रुबीचा विचार राहून राहून डोक्यात येतच होता. तसे तर दोघे एकाच वस्तीत लहानाचे मोठे झाले पण अलीकडे काही महिने म्हमद्याला रुबीच्या बाबतीत “बेहेता है मन कहीं, कहाँ जानती नहीं” म्हणणाऱ्या चमेली सारखे होत असे. तिनेच त्याला जेलच्या वारीपासून वाचवून, समज देऊन चांगल्या मार्गावर आणले होते..आणि रुबी आपल्या बरोबर असेल तर आपल्या आयुष्यात काहीच चुकीचे होणार नाही असे म्हमद्याचे वेडे मन त्याला सांगायला लागले होते. नकळत तो तिच्यात गुंतत चालला होता. रोज रात्री ९ ला रुबीला गाडी घेऊन जाणे, तिला बार वर सोडणे, हे त्याचे सगळ्यात आवडते काम झाले होते आणि एवढ्या दिवसांत त्यात कधीच बदल झाला नव्हता किंवा खंड पडला नव्हता. आजच्या तिच्या फोन ने मात्र त्याची चलबिचल वाढवली होती. 

क्यूँ रे म्हमद्या, समद ठीक हाय ना? तुम तो १०-१५ मिनट में खा के निकलताय गाडी लेके, पर आज घंटाभर से बैठा है, ठीक से खा भी नही रहा.. तबियत तो ठीक है ना? चाऊमिन चाचा ने विचारले. 

“हां चाचा” म्हणत म्हमद्यानं कसंबस ताट रिकामं करून पाण्याचे दोन घोट प्यायले आणि त्याच ताटात हात धुवून खिशातून रुमाल काढत घड्याळ बघितले. “चाचा खाते में लिख देना हिसाब” म्हणत म्हमद्यानं रस्ता ओलांडला आणि गाडी उघडणार तेवढ्यात परत फोन वाजला. बघतो तर रुबीच. हां रुबी, बोल. अब्बीच खतम किया. नही, पॅसेंजर नही है. अच्छा? आता हूँ.  ती त्याला आत्ताच घ्यायला बोलावत होती. म्हमद्या गाडीत बसला आणि मग धडकता दिल घेऊन सुसाट निघाला रुबीच्या घराकडं. 

बिल्डिंग च्या पोर्च मध्ये गाडी घालतानाच म्हमद्यान रुबीला पाहिलं. ती छान तयार होऊन उभी होती. रोजच्या बार च्या कपड्यांपेक्षा वेगळी आणि जास्त छान दिसत होती. म्हमद्याच्या हृदयाची धडधड अजूनच वाढली.त्यानं तिच्यासमोर गाडी थांबवताच ती झटकन दार उघडून आत बसली. 

थँक्यू मेहमूद! चल, एअरपोर्ट जाना है.  अच्छा? किधर निकली? और सामान? अरे मी नाय जात. किसीको लेना है वहांसे. रिश्तेदार आ रहा है कोई? कुछ वैसाइच समझ - रुबी म्हणाली आणि काहीतरी धून गुणगुणत गालातल्या गालात हसत खिडकीतून बाहेर बघू लागली. 

म्हमद्याला पुढे काय बोलावे न कळल्याने तो एअरपोर्टच्या दिशेने गाडी पळवत राहिला. अरायव्हल्स च्या एरियात  आल्यावर रुबी म्हमद्याला म्हणाली, तू इधर रुक. मी येते त्यांना घिऊन . बरं म्हणत म्हमद्या गाडीत बसून राहिला, पण त्याचा एक डोळा त्याच्याही नकळत रुबीच्या हालचालींवर होता. ती सतत हातातला फोन चेक करत होती आणि अरायव्हल्सच्या लॉबी मधून बाहेर येणाऱ्या दरवाज्याकडे पाहात होती आणि तेवढ्यात अचानक धावत जाऊन तिथून बाहेर पडणाऱ्या एका मध्यमवयीन इसमाला तिने मिठी मारली. पाच एक मिनिटं तिथंच बोलून मग ती त्याला घेऊन म्हमद्याच्या टॅक्सीकडे आली. म्हमद्याने चटकन उतरत डिक्की उघडली आणि तो मागे येऊन सामान ठेवू लागला. तोपर्यंत रुबी आणि तो इसम गाडीत मागच्या सीटवर जाऊन बसले होते व हातात हात घेऊन हलक्या आवाजात काहीतरी बोलत होते. म्हमद्या पण गाडीत येऊन बसल्यावर रुबी त्याला म्हणाली, “मेहमूद, ताज हॉटेल चलेंगे. ये तेरे नये साब ‘राणा’ है, कॅनडा से आये है. मी आता डान्स बारचं काम बंद करून यांच्याबरोबरच ऱ्हायला जानार हाय त्यांच्या जुहूच्या फ्लॅटला. 'तेरी टॅक्सी भी अब रोज नही लगेगी. कभी काम होगा तो मै फोन कर देगी, चालल ना? 

म्हमद्या त्याच्याही नकळत बोलून गेला, “जी मेमसाब”!

पुढचा सगळा वेळ म्हमद्यानं बधिरलेल्या अवस्थेतच गाडी हाकली. रुबी आणि राणाला ताजच्या पोर्च मध्ये सोडून तो निघाला तेंव्हा रात्रीचा १ वाजून गेला होता. त्याच्या अंगातील शक्तीच जणू संपून गेली होती. रोज रुबीला सोडल्यावर तो अजून २-३ पॅसेंजर करून मग पहाटे ४-५ च्या सुमारास घरी पोहोचत असे. पण आज समोरच्या रस्त्यावरून येणाऱ्या तुरळक गर्दीला कापत त्याने गाडी थेट वस्तीकडे वळवली. भरून येणाऱ्या डोळ्यांना कसंबसं थोपवत त्याने खोलीचे दार उघडले आणि सकीनाने फरशीवर त्याच्यासाठी टाकलेल्या अंथरुणावर अंग टाकून दिले. 

आवाजाने जाग आलेल्या सकीनाने कानोसा घेतला, कौन है रे? म्हमद्या तू आला का रं ? काही उत्तर नाही म्हणून मग कसंबसं चाचपडत उठत सकीनाने खोलीतली बत्ती लावली आणि तिला खाली अंथरुणावर पालथा पडलेला म्हमद्या दिसला. तिला काही कळेना. आत्ता तर कुठे तिचा डोळा लागायला लागला होता आणि म्हमद्या आला पण परत? 

म्हमद्या, जवाब कायकु नही देरा? इत्ति जल्दी कैसे आया तू ? क्या हुवा? गाडी तो ठीक है? काय करून आला? बोल की रं  पोट्ट्या? म्हणत ती खाली जमिनीवर बसली आणि म्हमद्याची पाठ हलवायला लागली. तिला काही कळायच्या आताच म्हमद्याने त्याचे डोके तिच्या मांडीत घुसवले आणि तो हमसून हमसून रडायला लागला. सकीनाला काही कळेना. आधी ती पार घाबरलीच. पण मग हे काहीतरी वेगळं आहे हे जाणवून ती शांतपणे त्याच्या डोक्यावरून, पाठीवरून हात फिरवत राहिली. थोड्या वेळाने म्हमद्या शांत झाला. सकीनाने अंथरुणाशेजारी भरून ठेवलेला पाण्याचा पेला तोंडाला लावून संपवला आणि परत तिच्या मांडीवर डोकं ठेवून पडला. आता मात्र सकीनाला राहवेना. 

ए राजा, बता क्या हुवा? आज तक ऐसे जल्दी कभी घर नाही आया तू. काय झालं? पॅसेंजर से झगडा किया क्या? और रो क्यूँ रहा है?  सांगतु का रं बाबा?

अम्मी.. अम्मी पता है.. हां बेटा सुनरी मै, बोल. अम्मी, तुम किसीसे प्यार करो, उम्मीद लगाओ, जिंदगीके सपने देखो, वोईच अगर कुछ न समझके, तेरेको पीठ दिखाके चले जाय तो कैसा लगताय, दिल कैसा छलनी होताय वो आज मै समझा. कुनी तरी यील आन मला घिऊन जाईल ये डरसे तू रोती रही इत्ते साल, और मै नासमझ हसता रहा. मला माफी दे अम्मी, माफी दे. देख दुनिया इधरकी उधर हो जाय, मै तुझे कब्बीच पीठ नही दिखाएगा. कोनीबी माईचा लाल युन समोर हुभा राहुंदे माझा बाप म्हनुन, मै तुझे छोडके कब्बी नई जाएगा. तूच मला वाढिवलं, तू ही मेरी “अम्मी” है, इस दुनियामे बस तू ही एक मेरी अपनी है … 

म्हमद्याला नक्की काय झालं हे न कळताही त्यानं अचानक सकीनाच्या तडपत्या दिलाला सुकून दिला. इतकी वर्ष कोणाची अमानत म्हणून ज्याला वाढवला त्याच्याबरोबर आज ती नात्याची नाळ अशा रीतीने घट्ट झाली. म्हमद्या “मेरी अम्मी” म्हणत तिला बिलगला आणि मनातून त्याची काळजी वाटत असतानाही त्याच्या कपाळाचे चुंबन घेताना सकीनाच्या ओठांवर अस्फुट हसू उमटले. 

©️प्रीती देशपांडे