मागच्या फोटोतल्या जख्माळलेल्या पावलामागील भीषण वास्तव मांडल्यानंतर सुचलेली ही काही वेगळी पावले पाऊल एक पाऊल पाऊल, मऊ गुलाबी कोवळं लुसलुशीत स्पर्शानं, मन मोहरून गेलं !!! एक पाऊल पाऊल, घट्ट रोवले मातीत हाते धरून चालता, स्वये निघाले गतीत पावलांचे झाले पंख, घेती गगनी भरारी त्याने घेतली कवेत, दिव्य क्षितिजेच सारी एक पाऊल कुठे ते, स्वैर वाट चुकलेले दलदलीत फसता, कुणी त्याला सावरले !! एक पाऊल नाजूक, कसे मेंदीने सजले दुजे घर उजळाया, माझे भाग्य हो चालले एक एक ते पाऊल, तुझ्या संगे टाकलेले ठसे जन्म -जन्मां साठी, हृदयात उमटले ! एक पाऊल अदृश्य, पडे साता दरिया पार जणू मोत्याविण शिंपा, रिते झाले तैसे घर एक पाऊल तयात, सले काटा तो स्मृतींचा उरी जखम घेऊन, मार्ग चालते आशेचा !!! ...
Posts
भीषण वास्तव
भीषण वास्तव उन्हाची रणरण, त्यात तिची वणवण कष्ट उपसून शरीराचा, झीजतोय कणकण काळवंडली कातडी, चेहरा झाला भेसूर जखमाळली पावलं, अन् भेगाळले खूर तंगडतोड तरीही त्या भाकर तुकड्यासाठी गुरासारखी राबत राहते ती उपाशी पोटी शेतात तिचे राठ हात, पिकवतात मोती ती मात्र दारिद्रयातच, अठरा विश्वासाठी धनिकांच्या घरात पडती धान्याच्या राशी तिच्याकडे खडखडाट, मुलेबाळे उपाशी खोपटात तिची शेंबडी पोरं, अर्धपोटी रोडावलेली वाटेकडे डोळे तिच्या, तोंडे त्यांची सुकलेली खपाटीला पोट त्यांची, नजर भे...
केसर
“Mom, how about I take Kesar tonight with me for trick or treat?!” गेविनच्या डोक्यात संध्याकाळ चालू झाली होती. “Are you kidding me?” स्टेला जराशी अवाक होऊनच म्हणाली “Why? what’s wrong? She’s already in her costume!” गेविन खो खो हसत म्हणाला “Now that’s mean! You must apologize!” केसर आवडावीशी नसली, तरी जितके दिवस, महिने ती राहत होती, त्यामुळे, नाही म्हटलं तरी स्टेलाला तिचा लळा लागलाच होता. “I am so sorry Kesar. Didn't mean it that way; I was just kidding!” केसरच्या गालावरून हात फिरवत गेविन म्हणाला. केसर नेहमीसारखीच हसली. काय बोलावं तिला कळेना. पण काहीतरी सांगायचंय, या स्थितीपर्यंत डोक्यातले विचार येईतोवर, गेविन दप्तर घेऊन स्कुलबससाठी घराबाहेर पडलाही होता. अर्थात केसरला काहीही सांगता आलं असतं का, हा प्रश्न मला पडलाच. ... केसर कधीच काहीच बोलायची नाही. इंग्रजी येत नाही, हा भाग अलाहिदा; त्यामुळे स्टेला आणि गेविनशी संवाद खाणाखुणांतूनच चालायचा. पण वसईला असताना सुद्धा ती फारशी बोलायची नाहीच. आपण बरे, आपलं काम बरं. दोन वेळचं जेवण, अंगावर घालायला चार पातळं यातच तिने समाधानी असावं, याची काळ...
रस्ता
जवळ जवळ एका वर्षापूर्वी, शहरं लॉकडाऊन झाली तेव्हा अनेक रोजंदारीने काम करणारे कष्टकरी बेकार, बेघर झाले. वाहतुकीची साधनंही बंद होती, त्यामुळे लोकांचे जथ्थे चंबू गवाळं बांधून आपापल्या गावी चालतच निघाले. हे चित्र पाहून त्या मास-मायग्रेशन ची आठवण झाली. त्या पार्श्वभूमीवर ही कविता: रस्ता झालं वरीस गं सये, येती सय म्हमईची न्हाई सगे, न्हाई जागा, परी सोय खळगीची गळे घाम टपटपा , काम देनारी म्हमई तिनं भूकेजल्या पोटी कधी निजविलं न्हाई शिनेमाची ष्टोरी जनू अशी आली मं आफत रोग फैलावला टाळं घरी - बाजारी ठोकत घरी गुमान बसती ज्यांची भरल्याली पोटं ज्याचं बिऱ्हाड पाठीवं त्यानं जावं तरी कुठं हात बोचकं बांधती , परी मन आडमुठं तरी गावी पोचनारी वाट पावलांना फुटं यष्टी गाडी काई न्हाई , ठेच पावलोपावली पाया बसती चटके , कुठं दिसंना सावली मैलोमैल तुडवले , लेकरंही खाती खस्ता गावी पोचलो तरीही , संपलाच न्हाई रस्ता मन धजावेना जरी , जखमांची भिती खातं आता खपली धरली , पायां परतावं वाटं पोटातल्या खड्ड्यापुढं वाट...