Monologue Group

मला   पहिल्या   नजरेतच   उमगलं   होतं   की   तुला   मी   पसंत   नाहीए .  तुला   मी   नकोच   आहे .  तुझ्या   निराळ्याच   अपेक्षा   होत्या .  स्वतःकडून ,  परिस्थितीकडून .  मी   समजू   शकते .  एकमेकांच्या   नशिबात   कायम   होण्यापूर्वी   विशेष   वेळही   नाही   मिळाला   आपल्याला .  सगळं   एवढं   पटकन   झालं .  आणि   आता   बांधले   गेलो   आपण   एकमेकांना .  आयुष्यभरासाठी .. well that's what I came here thinking.  मला   माहितीए ,  हे   तुझ्यासाठी   सोपं   नाहीए .  विशेषतः   तुझी   यात   पडण्याची   तयारीच   नसताना .  समोरचा   रस्ता   अंधुक   असताना .  माझ्यासाठीही   तेवढं   सोपं   नाहीए .  आयुष्य   आणि   अस्तित्व   एखाद्या   माणसाभोवती   गुंडाळून   ठेवणं ...

  तिमिरातूनी   तेजाकडे .... लक्ष दीपांच्या प्रकाशी हे चराचर न्हाऊ दे तिमिरातूनी   तेजाकडे  हे विश्व अवघे जाऊ दे ।। आज साऱ्या मानवांचे हित देवा तूच पाहे युद्ध थोडे आगळे अन शत्रूही अदृश्य आहे तव प्रभा सृष्टीतूनी चैतन्य होऊन वाहू दे तिमिरातूनी   तेजाकडे  हे विश्व अवघे जाऊ दे ।। सर्वकल्याणार्थ जुळती कर तुझ्या पुढती आता यत्न जेथे तोकडे, तव कृपा होई पूर्तता हे दयाळा, तुझी करुणा सतत सोबत राहू दे तिमिरातूनी   तेजाकडे  हे विश्व अवघे जाऊ दे ।। - हिमानी कुलकर्णी

         ये नयनीचे ते नयनी     दोन जरी डोळ्यांत जागले, स्वप्न एक ते वसे मनी वाचूया प्रीतीची भाषा , ये नयनीची ते नयनी II धृ II   माझा मालक, तुझी मालकीण सूक्ष्मदर्शी तो , जणू ती दुर्बीण चक्षु त्यांचे मिळता झटकन घडे अकल्पित नवल क्षणी II १ II वाचूया प्रीतीची भाषा , ये नयनीची ते नयनी II धृ II   रंग आपुला वेगवेगळा माझा काळा , तुझा जांभळा कृष्णधवल या कथेत अवचित गुलबकावली येई कुणी II २ II वाचूया प्रीतीची भाषा , ये नयनीची ते नयनी II धृ II   पंथी मी धोपटमार्गाचा शोध घेशी तू सदा नव्याचा अलगअलग या व्यक्तित्वांची कशी जुळतसे तार झणी II ३ II वाचूया प्रीतीची भाषा , ये नयनीची ते नयनी II धृ II   तोच वाचतो दोघे मजकूर हसशी तू , मी होऊन गंभीर दृष्टीचे दो कोन भिन्न ते कसे काय आले जुळुनी II ४ II वाचूया प्रीतीची भाषा , ये नयनीची ते नयनी II धृ II   दूरवरी मम दृष्टी जाईल तू जवळीचा टिपशी तपशील चित्र पूर्ण मग होऊन अपुल्या जीवनात उमटे सजणी II ५ II वाचूया प्रीतीची भाषा , ये नयनीची ते न...

  नजरानजर  त्याने  चष्म्याच्या आडून तिच्याकडे हळूच पाहिले  तिचे डोळे चष्म्याच्या आत लुकलुक लुकलुकले  त्याने होऊन कावरेबावरे इकडेतिकडे बघितले तिने खुद्कन हसून, गालाला खळी  पाडत डोळे मिचकावले तो अजूनच कसनुसा होऊन,  चष्म्याची काडी दातात धरून चावू लागला  मग तर तिला अजूनच गम्मत वाटली  आणि हसू आवरून धरता धरता  तिचा चष्मा सटकून पडला   तो बावरला, भेदरला  बाप रे! कुणाला कळलं तर? भराभर बॅकपॅकमध्ये वह्या कोंबून थरथरत्या हाताने चष्मा नाकावर चढवून तो वर्गाबाहेर पडला देखील  मग तिच्या मनमुक्त हसण्याने  सारा आसमंत भरून गेला   अमिता खरे

  १.  आज खरं तर त्याला शाळेत जायचंच नव्हतं. गेले दहा दिवस जवळजवळ रोज सगळे 'ढापण्या' म्हणून चिडवत होते. त्यांच्या वर्गात तो एकटाच चष्मीश झाला होता, आणि त्यामुळे मुलांना खेळण्याचं आणि चेष्टेचं एक नवीन साधन मिळालं होतं. म्हणजे तसं म्हणायला कोणी त्याला अगदीच त्रास देत नव्हतं... पण 'ढापण्या' उपाधीपासून त्याची सुटका होण्याची सुद्धा चिन्ह दिसत नव्हती.  शाळेची घंटा झाली आणि सगळे जागेवर जाऊन बसले. शिक्षिका वर्गात आल्या. त्यांच्या मागोमाग आणखी एक मुलगी आत आली. टप्पोरे डोळे, डोक्यावर हेअरबँड, पॉपीचं चित्र असलेली बॅग आणि नवा कोरा युनिफॉर्म घालून आलेली ती अगदी बाहुलीसारखी होती. सगळ्या मुलांमध्ये उत्सुकतेने कुजबुज सुरु झाली. बाईंनी सगळ्यांना तिची ओळख करून दिली, उंचीनुसार तिला मधल्या रांगेत तिसऱ्या बाकावर बसायला जागा नेमून दिली. त्याच्या चष्म्याच्या कोपऱ्यातून तो हे सगळं बघत होता.  हजेरी पूर्ण झाल्यावर बाईंनी सगळ्यांना त्यांच्या वह्या काढायला सांगितल्या. तिनेसुद्धा आपल्या बॅगमधून छान कव्हर घातलेली वही काढली, कंपासपेटी काढली... आणि मग आणखी एक कंपासपेटी बाहेर...

  गाडी काढून, निरुद्देश भटकंती करुन, आता जमाना झालाय. डोंगरात जाऊन तर त्याहून जास्त. पण आजच्यासारखं नुसतं आभाळ जरी भरून आलं, तरी मग कुठेतरी घरात, आत, स्वस्थ बसवतच नाही. दुचाकीवर डबलसीट बसून पावसात भटकणं, हा माझ्या मते वेडेपणा आहे; नव्हे, मूर्खपणाच म्हणूयात! त्यापेक्षा सरळ चारचाकी काढावी; मून रूफ, सन रूफ काय म्हणशील ते उघडावं; आणि कानात दडे बसवणाऱ्या, घूं घूं करणाऱ्या वाऱ्याशी शर्यत लावावी. आता तू म्हणशील, मग मला तुला घट्ट आवळून, डोळे गच्च मिटून बसताच येत नाही. तिकडेच तू चुकतेस. समोर, आजूबाजूला दिसणारं दोघांनी एकमेकांच्या डोळ्यांनी बघायला नको?! हेच तुला समजावण्यासाठी, आज शेवटी मनाचा हिय्या करून मुसळधार पावसातही गाडी काढलीच! पण दुचाकीच्या स्वप्नांची झापडं फेकून द्यायची तयारीच नसेल, तर या खटर्र-खट् करणाऱ्या वायपर्सची हयातच फुकट गेली म्हटलं पाहिजे. दोन आणि दोनाचे चार, या दोन्हीचं आपण जरा जास्तच स्तोम माजवून ठेवलंय. चालताचालता ठेच लागणं किती स्वाभाविक, किती हवंहवंसं. पण ते झालं, की ‘काय रे डोळे हातात घेऊन चाललायस का?’, असा दरडावणीयुक्त शेरा ऐकून माझे कान किटलेले. ज्या शास्त्रज्ञानं, देव...