प्रिय,

मला पहिल्या नजरेतच उमगलं होतं की तुला मी पसंत नाहीए. तुला मी नकोच आहे. 

तुझ्या निराळ्याच अपेक्षा होत्या. स्वतःकडून, परिस्थितीकडून. मी समजू शकते. 

एकमेकांच्या नशिबात कायम होण्यापूर्वी विशेष वेळही नाही मिळाला आपल्याला. सगळं एवढं पटकन झालं. 

आणि आता बांधले गेलो आपण एकमेकांना. आयुष्यभरासाठी.. well that's what I came here thinking. 

मला माहितीए, हे तुझ्यासाठी सोपं नाहीए. विशेषतः तुझी यात पडण्याची तयारीच नसताना. समोरचा रस्ता अंधुक असताना. 

माझ्यासाठीही तेवढं सोपं नाहीए. आयुष्य आणि अस्तित्व एखाद्या माणसाभोवती गुंडाळून ठेवणं. पण at least तू आवडला होतास मला. तुझ्या पाणीदार तेजस्वी डोळ्यांत स्वत:ला पहाणं मला हवंहवंसं वाटलं. त्यामुळे हे सगळं तुझ्यापेक्षा माझ्यासाठी किंचित सोपं आहे.

काही गोष्टी काही आपल्या हातात नसतात. पूर्व-संचित म्हण किंवा नशीब म्हण. 

पण आता तुझं आणि माझं करत बसण्यापेक्षा आपण आपला विचार करू. शेवटी आता आपण एक टीम आहोत. तू मला तुझ्या ‘प्रवासात बाळगण्याची आणखी एक जबाबदारी’ समजण्यापेक्षा तुझी सहप्रवासी समज. आपल्या समोरचा अंधुक रस्ता आपण दोघे मिळून स्पष्ट करू. 

सुरुवातीला जड जाईल. माझं सतत तुझ्याभोवतीचं अस्तित्व तुला काचेल. तुझ्या मनाविरुद्ध हे झालंय याची बोच सलत राहील कदाचित. मला स्वीकारणं कठीण जाईल. माझ्या या बोचऱ्या दुखऱ्या आणि कुरूप अस्तित्वापलीकडे बघणं तुझ्यासाठी कठीण असेल. पण as with everything else, काळ हा सर्वोत्तम इलाज आहे. आणि तो मी तुला द्यायला तयार आहे. 

अशी काचेसारखी नाजूक दिसत असले तरी हाडाची मी चिवट आहे. मी प्रयत्न करत राहीन. मला खात्री आहे, प्रेमात नाही पडलास तरी तुला माझी सवय तरी होईलच. त्यालाच मी प्रेम समजेन. एक दिवस नक्की असा येईल की माझ्याशिवाय तुझं पानही हलणार नाही. मी सोबत नसले तर तुझी पावलं अडखळतील. माझ्यामुळे तुला clarity मिळेल. मी तुझी जेवढी काळजी घेईन, तेवढंच तूही मला जपशील. आणि न जाणो, एखादा दिवस we might as well look good together! 

तुझीच 

उ प नेत्रे