सकाळी घरातून निघताना ती पर्सबरोबर होकारांची पिशवी घेते. काठापर्यंत भरलेली. एखाद दुसराच खणखणीत लोखंडी किंवा वजनदार दगडी. बाकी सगळे चकचकीत, वजनानं हलके, कोरे करकरीत.
वेगवेगळ्या रंगांचे, गुळगुळीत घोटीव कागदांचे होकार.
घरातून निघतानाच मीटर न पाडणाऱ्या रिक्षावाल्याला ती एक होकार देऊन टाकते. उशीर होतोय म्हणून.
बॉस आणि कलीग्ज साठी राखून ठेवलेले होकार तर कसेही संपून जातात.
कधी अपरेसलवर परिणाम होऊ नये म्हणून, कधी नाती बिघडू नयेत म्हणून, कधी आपल्याबद्दलची मतं
खराब होऊ नयेत म्हणून, तरकधी कुठल्यातरी नाव नसलेल्या वांझोट्या भीतीपायी.
चुलत बहिणीचा मुलाच्या वाढदिवसासाठी मदत करण्यासाठीचा फोन येतो. खरंतर शनिवारी लोणावळ्याचा
प्लॅन असतो, पण तिला वाईट वाटेल. “हो!! कधी येऊ?” ती आणखी एक चकचकीत होकार वाटून टाकते.
नाटकाच्या ग्रुपचं या वर्षाचं बजेट सांभाळण्यासाठी लोक तिला बरेच दिवस गळ घालत असतात. काम आवडीचं नाहीए, पण नाही तरीकिती वेळा म्हणायचं? “हो यावेळेस ट्राय करते”. एक थोडा फाटलेला होकार बाहेर पडतो.
कसल्याश्या रस्ता रुंदीकरणासाठी वर्गणी गोळा करायला कुठल्याश्या मंडळानं पोऱ्या पाठवलेला असतो. वर्गणीदारांची नावं, सह्या आणि रकमांच्या नोंदी असलेला कागद नाचवत तो तिच्या टेबलपाशी येतो. खरंतर तिनं कोपरे दुमडलेला एक
होकार शंभराच्या नोटेसकट तयार ठेवलेला असतो. पण त्या रकमा वाचून.. आणि आपली रक्कमही पुढे
दिसणार आहे असा विचार करून ती पाचशेची नोट काढते. आणखी एक तुकतुकीत होकार मार्गी लागतो.
होकारावर होकार पाय फुटून नाहीसे होतात. होकरांच्या मागे मागे पैसे, वेळ, इच्छाही फरफटत
चालत्या होतात. सगळे होकार संपेपर्यंततीही खर्ची पडत राहते.
ताणून ताणून अगदीच जेव्हा तुटायला येते, तेव्हा ती कोषात कोंडून घेते स्वतःला. करवादून मग
मनसोक्त नाही म्हणून घेते. कधी समजूतदार नवऱ्याला, कधी भिंतीवर
गिरगोट्या करणाऱ्या धाकट्याला, कधी आतूनच खिडकीतून दिसणाऱ्या बाहेरच्या दुनियेला, कधी चौरस
पौष्टिक आहाराला, कधी व्यायामाला, कधी नुसत्याच उशीला.
आपण मनमानी केल्याचं स्वतःलाच पटवून झालं, की मग घेऊन बसते घोटीव कागदांचा पसारा. होकारांची पिशवी भरायला.
Comments
Post a Comment