Monologue Group

  “शहाणी आहे ग पोरगी. कधी कुणाच्या अध्यात ना मध्यात. कसलाही हट्ट नाही, त्रागा नाही. अगदी लहानपणापासूनच.” या अर्थाची वाक्ये स्वत:च्या संदर्भात ऐकायची टीनाला सवय झाली होती. तिला कळायला लागले तेव्हापासूनच तिला गरीब, लाजाळू, साधी सुधी ही विशेषणे चिकटली होती. दरवेळी असे काही ऐकले कि ती अजूनच स्वतः मध्ये खोल खोल जायची. ती  ५ वर्षांची असताना एकदाच तिने बाबांजवळ हट्ट केला होता शेजारच्या मीना सारखी सायकल हवी म्हणून. तेव्हा गालावर उठलेली बाबांची पाच बोटे अजून कधी कधी जाणवतात. त्यानंतर तिने कशाचीच मागणी केली नाही. दरवर्षी वाढदिवसाला आई विचारायची,” या वर्षी काय आणायचे आमच्या राजकन्येला?” या प्रश्नाचे उत्तर तिने ठरवून टाकले होते,”तूच सांग आई, मला नाही माहिती.” खोटे. डोक्यात खरे तर मोठी यादी असायची. मिनी सारखी पांढऱ्या शुभ्र रंगाची, खिशावर नाजूक फुलांची एम्ब्रॉयडरी असलेली जीन्स, कोपऱ्यावर राहणाऱ्या मुलाकडे पाहिलेली गेम, शाळेतल्या एकाने घातलेले चाके असणारे शूज. पण तिची हिंमतच नाही व्हायची विचारायची.  तसे बघायला गेले तर तिला काही कमी नव्हते, इतरांच्या दृष्टिने. मस्त मोठे घर, ती, तिचा मोठ...

  आश्वस्त ~ निखिल कुलकर्णी तो गेला त्यालाही आता बरीच वर्षे झाली. त्याला तिच्या बद्दल नेमकं काय वाटत होतं, ते नक्की तिलाही ठाऊक नव्हते. पण तिचं त्याच्यावर प्रेम होतं हे निश्चित. तिने बऱ्याच वेळेला ते सांगायचा प्रयत्न देखील केला. पण त्याला पाहिले की, तिचे शब्द कृष्णेच्या घाटावरच्या पायऱ्यांसारखे, तिच्याच विचारांच्या लाटांमध्ये बुडून जात. मग ती नुसतीच त्याच्या कडे मुग्ध होऊन पाहत राहायची. तो देखिल तिच्याकडे काहीसा गोंधळूनच काही क्षण पाहायचा. पण तिच्या तशा मुग्धतेचा अर्थ लावण्याची कसलीही तसदी न घेता पुढे निघून देखील जायचा. तो गेला, की बोलायचे राहून गेलेले तिचे शब्द झरझर ओसरणाऱ्या पाण्यातून एकेक करत वर येणाऱ्या पायऱ्यांसारखे तिला पुन्हा आठवू लागत. आणि मग ती स्वत:वरच चरफडे. आपण इतके कसे वेंधळे? असे वाटून स्वत:लाच दोष देई. आता परत जेव्हा तो भेटेल, तेव्हा त्याला सगळं सगळं एकदा सांगूनच टाकायचे अशा विचाराने ती पुन्हा चालू लागायची. सूर्य निघून गेल्यावर पृथ्वी जशी अंधारात चाचपडत राहते तशी... त्या दिवशी तो जो गेला, तो परत आलाच नाही. ती कितीतरी वेळ त्याची वाट पाहत समुद्रावर उभीच होती. पृथ्वीच...