Monologue Group

  "First the worksheet, then swing." सॅरा म्हणाली. कधीही काहीही करायचं असलं, करवून घ्यायचं असलं माझ्याकडून की नेहमी मला हेच सांगितलं जातं. आधी होमवर्क, मग स्विंग; first clean up, then swing; आधी 'finish the food', मग स्विंग. मला आवडतो झोपाळा. खूप. विनीकडे तर खूप खूप झोपाळे आहेत. चौकोनी झोपाळा, रिंग सारखा झोपाळा, झोळीसारखा झोपाळा... झुला. झोपाळ्यावर बसलं, की सगळ्या गोष्टी कशा नीट समजायला लागतात. जमिनीवरचे पाय उचलले की मी मोकळी होते. झोपाळा वर वर जायला लागला, आणि मान अशी सोडून दिली, की डोकं वाऱ्याबरोबर वाहायला लागतं. कानात वारा भरतो, आणि आजूबाजूचे सगळे सगळे आवाज, सगळा गोंगाट बंद होतो. सगळं कसं शांत शांत... आणि मग डोळे मिटून घेतले की... माझे रंग नाचायला लागतात. पिवळा दोन, निळा चार. मला आवडतात. खूप. मला झोपाळा आवडतो. खूप.  --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- तिला सांभाळणं थोडं कठीण व्हायला लागलंय. लहान होती तेव्हा ...

सकाळी   घरातून   निघताना   ती   पर्सबरोबर   होकारांची   पिशवी   घेते .  का ठापर्यंत   भरलेली .  एखाद   दुसराच   खणखणीत   लोखंडी   किं वा   वजनदार   दगडी .  बाकी   सगळे   चकचकी त ,  वजनानं   हलके ,  कोरे   करकरीत .  वेगवेगळ्या   रंगांचे ,  गुळगुळीत   घो टीव   कागदांचे   होकार .  घरातून   निघतानाच   मीटर   न   पाडणाऱ्या   रिक्षावाल्याला   ती   एक   होकार   देऊन   टाकते .  उशीर   होतोय   म्हणून .   बॉस   आणि   कलीग्ज   साठी   राखून   ठे वलेले   होकार   तर   कसेही   संपून   जा तात .  कधी   अपरेसलवर   परिणाम   होऊ   नये   म्हणून,  कधी   नाती   बिघडू   नयेत   म्हणून,  कधी   आपल्याबद्दलची   मतं   खरा ब   होऊ   नयेत   म्हणून ,  तर कधी ...

  “तुला आजकाल कविता होतच नाहीत का?” असं ती जेव्हा मला विचारते, तेव्हा माझ्याकडे उत्तर नसतं. ते सुचण्याची प्रक्रिया चालू व्हावी, असं वाटत असतं; तेव्हा ही मात्र डोळ्यांत कुतूहल नि अपेक्षा साठवून, स्वतःच्याच तळहातावर स्वतःचं डोकं धरून, माझ्या मांडीवर रेलून, अधाशासारखी माझ्याकडे बघत असते. मला नि:शब्द, निरुत्तर करण्यात तिला काय मजा वाटते, किंवा कशाचा अभिमान वाटतो, हे तिचं तिलाच माहीत. पण माझ्याकडे एकटक बघत बसणाऱ्या तिच्या रुपड्यातली समाधिस्थ अस्वस्था संपून जायला नको, म्हणून मीच उत्तर शोधायचं - किंवा सापडलेलं उत्तर द्यायचं टाळतो की काय - असंही कधीकधी वाटून जातं. बहारों फूल बरसाओ मधली फुलांच्या झोपाळ्यावर झुलणारी वैजयंतीमाला ही नाही. तसवीर बनाये क्या कोई, क्या कोई लिखे तुझपे कविता, म्हणावीशी शर्मिलासुद्धा ही नाही. झोपाळ्यावाचून झुलायचे, फुलायचे तिचे आणि माझेही दिवस मागे पडले. आताच्या खऱ्या जगण्यातला करडेपणा त्याच जगण्यातल्या खोटेपणाला स्वप्नांमध्येसुद्धा बहरू देत नाही. तरीसुद्धा तिच्यातल्या गृहिणीपणातलं, तिच्यातल्या मैत्रिणीतलं नि प्रेयसीतलं सोज्वळ बाईपण मी उरात का पेरतो, आणि त्या मागून...