घर
घर दु:खाचा आणि माझा घरोबा तसा जुनाच आहे! ते माझ्या घरी कधीही उगवतं... धुमकेतुसारखं वेळ-अवेळ, दिवस-रात्र, उन-पाउस, कशाचाही मुलाहिजा न ठेवता. पण आगंतुकासारखं नाही... खूप दिवस परदेशी राहून घरी परत आलेल्या आपल्या माणसासारखं! पण आल्यावर साधं ओळखीचं हसू नाही...चौकशी नाही.. ”कशी आहेस? मागच्या वेळेपेक्षा रोड दिसते आहेस...” काही नाही कर्तव्य केल्याप्रमाणे घरात घुसायचं... एकटी होतीस न म्हणून आलोय, असा काही भाव..... साथीचं आश्वासन नाही की सोडून जाण्याची धमकी नाही मग काय! घरभर मांडून ठेवलेला पसारा लिहून फाडून टाकलेले कागद... कोणी लेखक बिखक आहे की काय कोण जाणे! घरातले सामान वापरते की सरावाने... पण कधी केलेल्या एखाद्या पदार्थाचे कौतुक नाही.. असंही नवीन नाहीच ती भावना.. कधी आपणहून बोलायला जावं तर हुं नाही की चुं नाही मात्र न बोलताही घरात उमटते त्याची गुंज ...सर्वत्र! नाही म्हणायला झोपायच्या खोलीतील खिडकीतून दिसणार्या चंद्राशी डोळे भिडवताना पाहिलंय मी... नीळं-सावळं आकाश आणि दु:ख यात नातं आहे...